O rasie

CHARAKTERYSTYKA RASY AUSTRALIJSKI LABRADOODLE 

WYGLĄD OGÓLNY

Dość zwarty, wyważony i pełen wdzięku. Radosna, przyjazna postawa o „inteligentnym“ wyrazie. Lekko stąpający, atletyczny o przyjaznym intuicyjnym temperamencie.

PROPORCJE WIELKOŚCI I MASY 

Ogólna równowaga i brak przesady są ważniejsze niż rzeczywista wielkość. Nieco dłuższy niż wyższy, w stosunku dziesięć do dwunastu. Rozróżniamy trzy podstawowe wielkości:

Standard – wyższy niż 60 cm
Średni – 45 – 60 cm
Miniatura – poniżej 45 cm                                                        

 Psy nie powinny być zbyt ciężkie. Żebra i kręgosłup nie wyczuwalne pod okrywą włosową.                                 

 TEMPERAMENT

Pewny siebie, żywotny, przyjazny. Zorientowany na człowieka, szuka kontaktu wzrokowego z ludźmi, chętnie współpracuje z człowiekiem. Strachliwość, rezerwa w stosunku do obcych, nieśmiałość czy agresja to wady dyskwalifikujące.

GŁOWA

Umiarkowanie szeroka czaszka z wyrzeźbionymi kośćmi potylicy. Czaszka nie uwypuklona. Delikatnie dłuższa od potylicy do nosa niż od potylicy do szczytu czaszki. Kufa szeroka z mocno przylegającymi faflami i wargami. Charakterystyczny, duży i mięsisty nos (nie może być mały, ściągnięty, wąski czy szpiczasty).
Pysk o słodkim, łagodnym ale ciekawskim, żywotnym wyrazie. Powinien poszukiwać kontaktu wzrokowego z wyrazem zaangażowania.

OCZY

Owalne lub okrągłe, szeroko rozstawione. Bardziej pożądane większe od mniejszych. Nie mogą być wyłupiaste bądź zapadnięte. Opadanie powiek jest poważną wadą. Charakterystyczne długie rzęsy, zabezpieczające przed dostawaniem się sierści do oczu.

Kolor oczu powinien być zgodny z pigmentem psa. Oczy orzechowe występują u psów z pigmentem czekoladowym, kawa z mlekiem i karmelowym. Oczy ciemno brązowe u psów o pigmentacji czarnej i kremowej.

Oczy niebieskie lub w dwóch różnych kolorach są wadą dyskwalifikującą z hodowli. Oczy ostre, przenikliwe lub bez wyrazu są poważną wadą.

USZY

Zwisające, i szeroko rozstawione na boki głowy, nieco poniżej płaszczyzny czaszki i lekko uniesione u podstawy dla przepływu powietrza. Dość owłosione, z końcówką ucha nie wykraczającą poza nos psa. Sierść na uszach jest znacznie dłuższa.

ZGRYZ

Preferowany zgryz nożycowy jednakże u doskonałych pod względem eksterieru czy temperamentu osobników dopuszczalny zgryz cęgowy. Zęby i dziąsła silne i zdrowe. Przodozgryz, tyłozgryz, krzywy zgryz to wady dyskwalifikujące.

SZYJA I GÓRNA LINIA GRZBIETU

Szyja lekko wysklepiona, umiarkowanie długa, mocna i muskularna. Rozciąga się z gracją do górnej linii tułowia. Pozioma, górna linia tułowia, delikatnie opada za kłębem i jest umiarkowanie nachylona nad biodrami do nisko osadzonego ogona. Ciało o dobrych proporcjach, klatka piersiowa umiarkowanie głęboka, ale nie przesadnie. Ogon osadzony nisko od delikatnie nachylonego zadu, noszony w kształcie szabli. Gdy pies jest podekscytowany może być noszony wesoło, powyżej linii grzbietu. Ogon przekręcony, mocno wygięty powyżej linii grzbietu jest wadą.

KOŃCZYNY

A) CZĘŚĆ PRZEDNIA

Łopatki powinny być muskularne, dobrze rozwinięte, ale nigdy ociężałe. Relatywnie długie, szerokie z umiarkowanym kątowaniem. Łokcie nie są zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz, mocno umiejscowione w przedniej części żeber. Przednie kończyny mocnej kości i ustawione pionowo do ziemi, z mocnymi umiarkowanie krótkimi nadgarstkami. Zbyt krótkie kończyny przednie ściągają psa ku dołowi, obciążają stawy i ścięgna oraz obniżają ocenę psa.

B) CZĘŚĆ TYLNA

Mocne, szerokie, dobrze umięśnione uda. Umiarkowane kątowanie, staw kolanowy do stawu skokowego dłuższy niż staw skokowy do podłoża.

ŁAPY

Mocne i zwarte, z dobrze wysklepione palce, okrągłe lub owalne. Krótkie pazury, grube opuszki. Pies rodzi się bez tylnych wilczych pazurów. Zajęcze łapy uważa się za poważną wadę.

SZATA

Jednowarstwowa. Występują dwa typy sierści:

– Sierść typu wełna
– Sierść typu runo

Sierść jest charakterystyczną cechą psa i traktowana jest priorytetowo po eksterierze i temperamencie.

Nie linieje (podczas próby jej uchwytu), nie ma charakterystycznego, psiego zapachu.

TYP SIERŚCI: WEŁNA

Tekstura i wygląd okrywy włosowej podobny do pudla. Sierść obcinana do takiej samej długości na tułowiu i kończynach. Sierść na łapach wygolona krótko, ale nie do kostek. Ogon w pełni owłosiony. Sierść na pysku i łbie nie powinna być golona, ale może być przystrzyżona nożycami.

TYP SIERŚCI: RUNO

Falista lub lekko kręcona o jednakowej długości na tułowiu i kończynach. Prezentowana długa i obfita. Sierść przycięta na pysku w celu odsłonięcia oczu. Łapy ogolone krótko, ale tylko do wysokości pięty. Ogolone partie łap przysłonięte przez sierść zwisającą na wyższych partiach kończyn. Sierść na łapach nie może być golona do kostek jak u pudla. Na ogonie powinna być pozostawiona długa i swobodna.

Wybielanie końcówek spowodowanie warunkami atmosferycznymi (słońce, wiatr, deszcz) nie może obniżać oceny.

PIES W RUCHU

Podczas truchtu, wydaje się, jakby pies unosił się bez wysiłku nad podłożem. Porusza się lekko, zwiewnie i atletycznie, sprawiając wrażenie „radosnego podążania w jakimś kierunku“.

Patrząc z przodu oraz z tyłu, nogi nie są skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.

Podczas biegu, krok psa zbiega się w kierunku linii środka ciężkości. Patrząc z boku, przednie kończyny powinny być płynnie wyciągane do samego końca. Nie powinny być uginane i wznoszone wysoko do góry. Staw skokowy mocny, krótki, dobrze kontowany i dobrze wyciągany do przodu pod ciałem.

KOLORY:

– Czarny
– Srebrny
– Odcienie kremu, karmelu i moreli
– Czerwony
– Czekoladowy
– Kawa z mlekiem
– Parchment
– Niebieski
– Lawendowy

Dozwolony, lecz nie preferowany jest również tzw. parti-color. Parti-color to kombinacja jednego z powyższych kolorów z białym lub kremowym.

PODSUMOWANIE WAD:

Niewykształcone jądra u samców w wieku sześciu miesięcy lub starszym i jakiekolwiek odstępstwa od Standardu Rasy

Uwaga: AES Australian Labradoodle potrzebuje co najmniej dwóch lat regularnych ćwiczeń i odpowiedniego odżywiania, aby rozwinąć swoje ciało i dorosnąć. Zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Potrzebują bardzo konsekwentnego przewodnictwa.

Źródło: Kwartalnik Polskiego Klubu Psa Rasowego Kynologia, 1/2012(31).                                                                                                                                              Autor: Edyta Gajewska